Zowel "
Iene Miene Mutte" als "
Piep zei de muis" gelezen.
Iene Miene Mutte
Veelbelovend debuut“Iene Miene Mutte” is het eerste boek van M.J. Arlidge over inspecteur Helen Grace van de politie in het Engelse Southampton. Aan alles merk je dat de auteur die hier debuteert al behoorlijk wat ervaring heeft. Al meer vijftien jaar schrijft hij voor verschillende Britse misdaadseries en het is dan ook geen verrassing dat “Iene Miene Mutte” zeer filmisch is geschreven. Korte hoofdstukken, beeldende scenes en karakters die in zeer korte tijd toch vrij helder worden neergezet. Het verhaal zit goed in elkaar en met veel vaart verteld, al zijn er ook wel wat schoonheidsfoutjes te ontdekken. Het cliché van de getraumatiseerde inspecteur bijvoorbeeld, dat je al in zoveel andere thrillers tegenkomt. Daarnaast duwt de auteur de andere hoofdpersonen wel heel veel privéproblemen in de schoenen. Het is hem echter vergeven want over de hele linie is het een zeer spannend verhaal met een aardige ontknoping. De vertaling rammelt af en toe een beetje maar over de hele linie is het een veelbelovend debuut.
Piep zei de muis
Een ferme stap vooruit“Piep zei de muis” is het tweede boek van M.J. Arlidge over inspecteur Helen Grace. Het is tevens een ferme stamp vooruit ten opzichte van zijn debuut, ” Iene Miene Mutte”. Qua spanning, tempo en manier van vertellen ontlopen ze elkaar niet veel, maar het geheel is nu wel beter in balans. Auteur en personages zitten wat beter in hun vel en ook het geheel is meer doordacht. De slordigheden van het debuut zijn grotendeels verdwenen. Het verhaal zit goed in elkaar en bevat ook zeker een aantal originele vondsten. De problemen die Grace heeft met de pers en het politieke gekonkel binnen het politiekorps komen soms wat geforceerd over. De spanning heeft echter altijd de overhand en ook de plot zit nu goed in elkaar. In z’n totaliteit is dit een uitstekende thriller en lijkt Helen Grace klaar om zich definitief te vestigen aan de top van de vrouwelijke inspecteurs binnen het thrillerlandschap.