Frank Roger

[Peter Motte]

Frank Roger verjaart

Door Peter Motte, 555 woorden

Tussen R.E. Raspe met zijn "De avonturen van Baron von Münchhausen" en J.-H. Rosny aîné met zijn "Les navigateurs de l'infini" staan op mijn bibliotheek zowat twintig stukken van een andere schrijver, gaande van Vlaamse Filmpjes tot bundels en experimenteel proza, en zelfs beeldende kunsten in de vorm van bevreemdende afbeeldingen, allemaal het werk van een zekere Frank Roger uit Gent.

Vandaag, 30 maart, is zijn verjaardag. Alhoewel het me niet zou verbazen dat ik binnenkort een e-mail van hem krijg waaruit blijkt dat hij op een heel andere dag verjaart.

Ik leerde hem jaren geleden kennen toen ik een lezing organiseerde aan de universiteit van Gent door Patrick Bernauw. Eddy C. Bertin kwam ook, en hij had iets meegebracht. Dat was Frank Roger. Dat was een interessante aanvullingen op de aanwezigen tijdens de lezing, want het bezoekersaantal was daardoor gevoelig gestegen. Het voordeel van zo'n klein publiek is dat je daarna in een kroeg allemaal samen kunt verder kletsen.

Frank Roger is niet iemand die bij een eerste ontmoeting veel zegt. Hij wekt zelfs de indruk erg zwijgzaam te zijn. Maar dat is een verkeerde indruk. Hij is wel een schrijver, maar is desondanks in staat om ook een normaal gesprek te voeren. Alhoewel het me niet zou verbazen dat ik binnenkort een e-mail van hem krijg waaruit blijkt dat hij geen normale gesprekken voert.
In sommige kringen staat hij bekend als "de man met de lelijke voorpagina's". Waar dat idee vandaan komt, is me niet helemaal duidelijk, maar het zou me niet verbazen dat het hem helemaal niet verontrust. Hij is hoe dan ook iemand die voorpagina's heeft.

Na die eerste ontmoeting bleven we contact houden, en toen ik het tijdschrift De Tijdlijn begon uit te geven, was hij een van de eersten aan wie ik verhalen vroeg (Stephen King was niet beschikbaar en zowel Isaac Asimov als J.R.R. Tolkien waren al overleden, al moet ik toegeven dat ik dat van Tolkien minder erg vond.)

Zijn stroom aan inzendingen werd voortdurend groter. Ze waren moeilijk te klasseren. Er zit in Rogers verhalen een vorm van humor verborgen die moeilijk aan de oppervlakte komt, en sterk reageert op actuele omstandigheden. Ik vraag me af wat hij zou schrijven naar aanleiding van de tweefrontenoorlog in de Oekraïne, die zich zowel in cyberspace als op het slagveld afspeelt, waar het traditionele overwicht van tanks te niet is gedaan door drones en draagbare raketlanceerders.
De publicaties in De Tijdlijn namen toe, tot hij op de duur zelfs twee keer in elke aflevering stond: telkens met een aflevering van "De ware anekdoten van de Lege Zandloper" en met nog een extra verhaal erbovenop.

Hij verscheen ook in andere tijdschriften, en niet alleen in Vlaanderen en Nederland. De omliggende landen zagen al gauw Frank Roger in het Engels, Frans en Duits verschijnen, maar het breidde zich altijd verder uit. Het leek wel een buitenaards virus. Zelfs exotische talen zoals Chinees en kunsttalen zoals Esperanto waren niet veilig.

Gelukkig verscheen er af en toe ook een bundel, en nadat ik de laatste had gelezen, vond ik zelfs dat ze gebundeld nog sterker tot hun recht komen dan in tijdschriften.

Dat we hem een gelukkige verjaardag wensen, is dan ook niets anders dan een poging om hem zo ver te krijgen dat hij blijft schrijven en publiceren.

30 maart 2022

[Peter Motte]

In een e-mail als reactie op het bericht hierboven, heeft Frank Roger bekend dat hij blijft schrijven en publiceren.